Lífið var framundan

Hér í danaveldi er um fátt annað talað þessa dagana en að banna hnífaburð. Og þeirri tillögu er ég algerlega fylgjandi.

Umræðan fór alvarlega í gang eftir drapið á ungum manni sl. helgi.  Hann var á gangi á Strikinu eftir að hafa verið að skemmta sér þegar að honum svifu þrír ungir menn, hæfilega hífaðir og heimtuðu húfuna hans. Hann brást að eðlilega við með að segja nei og skipti þá engum togum - hann var stunginn með hníf og lét lífið.

Maður spyr sig - hvað eru menn að hugsa sem ganga með hnífa á sér - hverslags tíska er þetta eiginlega - við lifum jú ekki í veiðimannasamfélagi eins og einn pólitíkusinn hérna orðaði það.

Ég er sannfærð um að það hefur ekki verið ætlan þessara ungu drengja þegar þeir fóru að heima að myrða einhvern þetta kvöld, en í dag sitja þeir innilokaðir í fangelsi með mannslíf á samviskunni - og ör á sálinni sem aldrei hverfur.

Aðstendendur sitja sorgmæddir og hnípnir eftir með endalausar spurningar en eigin engin svör. Mín samúð er með foreldrum og aðstandendum allra þessara drengja, ekki síður foreldrum "árasardrengja" en þess sem lést.  Þessar fjölskyldur hafa allar mist syni sína.